egzamin
jeżeli czegoś brakuje proszę uzupełnić
Polityka Społeczna i systemy ubezpieczeń wykład I
Podstawowe kierunki polityki społecznej w zakresie zabezpieczenia społecznego obywateli.

Definicja polityki społecznej:
To szeroko pojmowane działania państwa skierowane do różnych grup społecznych celem zabezpieczenia ich potrzeb materialnych i niematerialnych w różnych sferach. Obejmuje następujące zagadnienia:
-ubóstwo rozumiane jako brak środków do życia i możliwości zaspokojenia nawet podst. potrzeb,
-niepełnosprawność,
-bezrobocie,
-problemy rodzinne,
-sprawy mieszkaniowe,
-bezdomność,

Polityka społeczna obejmuje zagadnienia społeczne w tym patologie. Powstała na przełomie XVII I XIX w. a jej twórcą był Charies Foriet. W działalności państwowej pojawiła się w Prusach za czasów Bismarcka, czyli nauce niemieckiej. W Polsce należy ją łączyć z działalnością Stanisława Stasica, a w 1921r. powstał w Warszawie Instytut Gospodarstwa Społecznego. Pojawienie się polityki społecznej zrodziło problem i pytanie czy człowiek powinien sam dbać o siebie i zaspokajać swoje potrzeby – zgodnie z koncepcją liberalną czy też może i powinien liczyć na pomoc państwa, a jeżeli tak to, w jakim zakresie zgodnie z koncepcja humanitarną inaczej opiekuńczą a tzw. socliberalną.
Polityka społeczna ma charakter perspektywy, ponieważ obejmuje różne dziedziny. Politykę zatrudnienia
i płac, mieszkaniową, oświatową, kulturalną, ludnościową, rodzinną, zabezpieczenia społecznego, kultury
i wypoczynku, ochrony środowiska, zwalczanie patologii społecznej. Wszystkie te obszary są związane z realizacją polityki gospodarczej państwa, ponieważ stanowią część jego wydatków. Najważniejszymi organizacjami w zakresie polityki społecznej są: Rada Społeczno Gospodarcza, ONZ, Międzynarodowa Organizacja Pracy, UNESCO, UNICEF, HHO, Międzynarodowy Bank Budowy i Rozwoju, Centrum Narodów Zjednoczonych ds. osiedli ludzkich Habitat.

Z pośród aktów prawa międzynarodowego należy wymienić deklarację Filadelfijską 1944r,
Konwencję i zalecenia Międzynarodowej Organizacji Pracy
Kartę Narodów Zjednoczonych 1945r.
Europejska Karta Społeczna 1961r.
Zrewidowana Europejska Karta Społeczna 1996r.
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka 1948r.
Europejski Kodeks o Zabezpieczeniach Społecznych 1972r.
Europejska Konwencja o statusie prawnym Pracowników Migrujących 1977r.
Europejska Karta Samorządu Terytorialnego 1985r.

2) Podstawowe źródła prawa w zakresie zabezpieczenia społecznego
A. Deklaracja Filadelfijska 1944r.
Celem deklaracji było potwierdzenie podstawowych zasad, na których opiera się działalność MOP –
poczytac!
Zasady te są następujące:
- praca nie jest towarem,
- wolność słowa i stowarzyszeń są zasadnicze dla trwałego postępu,
- nędza gdziekolwiek stanowi zagrożenie dla dobrobytu,
Z nieubłagalną siłą należy prowadzić wojnę przeciwko niedostatkowi w każdym kraju oraz przez ciągły i zgodny międzynarodowy wysiłek, w którym przedstawiciele pracowników i pracodawców, cieszą się nowym statusem, łączą w swobodnej dyskusji i demokratycznej wizji promowania powszechnego dobrobytu.

MOP – zobowiązała się do popierania programów, które mają na celu osiągnięcie:
1) Podniesienie standardów życia i pełnego zatrudnienia
2) Zatrudniania pracowników w zawodach, w których mogą osiągnąć satysfakcję w pełni wykorzystując swoje umiejętności, spełnienie się przez co wnosząc wkład do wspólnego dobrobytu
3) Zabezpieczenia dla wszystkich osób możliwości przemieszczania się w tym migracji z powodu pracy
4) Polityki dotyczącej warunków pracy i płacy obliczanej na sprawiedliwy podział owoców postępu dla wszystkich oraz minimalnego wynagrodzenia dla wszystkich zatrudnionych
5) Efektywnego korzystania ze współpracy pracowników z pracodawcami w celu osiągnięcia zamierzeń społecznych i gospodarczych
6) Poszerzenie działań w zakresie zabezpieczenia socjalnego oraz opieki medycznej
7) Właściwej ochrony zdrowia i życia pracowników we wszystkich zawodach
8) Środków dla ochrony dzieci i macierzyństwa
9) Środków do właściwego wyżywienia, mieszkania oraz możliwości odpoczynku i kultury
10) Zapewnienia równości w kształceniu się i możliwości zdobywania zawodu

B. Konwencje 102 MOP 1952r. dotycząca minimalnych norm zabezpieczenia społecznego, Zgodnie z V cz. Konwencji każde państwo, które związane jest z nią treścią, powinno zapewnić osobom chronionym, udzielenie świadczeń na starość, prawodawstwo powinno obejmować ochroną przypadki przeżycia ponad ustalony wiek, który nie powinien przekraczać 65 lat.

Istnieje możliwość ustalenia wyższego wieku przez właściwe władze publiczne ze względu na zdolność do pracy starszych w danym kraju.
Ustawodawstwo krajowe przewiduje dal osób, które mają prawo do świadczeń, zawieszenie ich wypłaty lub, obniżenie świadczenia, jeżeli zarobki tych osób lub inne określone dochody przekroczą ustaloną wysokość. Świadczenia powinny być zapewnione osobie chronionej pod warunkiem posiadania odpowiedniego stażu, opłacania składek przed zaistnieniem działalności chronionej, jak również ich wypłata może być, podyktowana od wartości składek w ustalonej przeciętnej wysokości rocznie. Zgodnie z cz. VII konwencji państwa, w których ona obowiązuje powinny zapłacić świadczenia rodzinne. Przedmiotem ochrony jest odpowiedzialność za utrzymanie dzieci. Świadczenia mogą mieć formę finansową – wypłaty periodyczne bądź też nie finansowe: wyżywienie, odzież, mieszkanie, odpoczynek wakacyjny. Dopuszczalne jest połączenie tych obu form. Przyznanie świadczeń osobie chronionej może by uzależnione od posiadania stażu zatrudnienia lub opłacenia składek oraz od zamieszkania na określonym terenie.

Europejska Karta Społeczna Rada Europy w Turynie 1961roku – jeden z najważniejszych aktów jest bazą do budowania krajowego porządku. Zgodnie z EKS każdy ma prawo do zarobienia na życie poprzez pracę swobodnie wybraną ( zasada wolności pracy). Jego realizacja następuje poprzez dążenie do osiągnięcia i utrzymania możliwie najwyższego i stabilnego poziomu zatrudnienia w celu osiągnięcia i utrzymanie najwyższego i stabilnego poziomu zatrudnienia. Celem tego prawa jest również skuteczna ochrona pracownika w zakresie wykonania pracy swobodnie wybranej.
Występuje także prawo do zabezpieczenia społecznego przyznane wszystkim pracownikom i osobom będącym na ich utrzymaniu. Realizacja tego prawa następuje poprzez utworzenie i utrzymanie systemu zabezpieczenia społecznego, na co najmniej takim poziomie, jaki wynika z konwencji 102 MOP. Na stopniowym, podwyższaniu tego systemu i na podejmowaniu działań, które mają na celu w zakresie prawa doświadczeń w tym zliczeniu okresów ubezpieczenia i zatrudnienia obywateli własnych i innych państw. Karta ustanawia także prawa każdego, nie mającego wystarczających zarobków do pomocy społecznej i medycznej. Na pomoc tą składają się: zapewnienie każdej osobie, która nie ma dostatecznych zasobów i nie jest w stanie ich zdobyć z innych źródeł odpowiedniej pomocy a w przypadku choroby opieki koniecznej ze względu na jej stan. Zapewnienie, aby osoby, które muszą liczyć na taką pomoc nie zostały ograniczone w swoich prawach politycznych lub gospodarczych. Zapewnienie, aby każdy mógł otrzymywać od władzy publicznej lub prywatnej taką poradę lub pomoc, jaka konieczna jest, aby zapobiec lub usunąć stan potrzeby, aby ulżyć sytuacji rodzinnej takiej osoby. Karta formułuje także prawo każdego do korzystania ze służb opieki społecznej w tym przypadku chodzi o popieranie i organizowanie służb zajmujących się pracą socjalną w tym takich, które działają na rzecz dobrobytu i rozwoju jednostek lub grup społecznych i popieranie akcji dobroczynnych. Osoba niepełnosprawna ma prawo do szkolenia zawodowego, rehabilitacji, readaptacji społecznej i zawodowej bez względu na rodzaj i przyczynę inwalidztwa. Celem państw, w których obowiązuje karta jest wprowadzenie ułatwień szkoleniowych dla tych osób zwłaszcza przez utworzenie wyspecjalizowanych instytucji publicznych i prywatnych, powołanie wyspecjalizowanych służb pośrednictwa pracy, ułatwienie podejmowanie pracy chronionej oraz tworzenie środków mających na celu zachęcanie pracodawców do zatrudniania osób niepełnosprawnych.
Rodzina ma prawo do odpowiedniej ochrony społecznej, prawnej i ekonomicznej dla zapewnienia jej pełnego rozwoju. Podobno ochrona obejmuje matki i dzieci niezależnie od stanu cywilnego i stosunków, rodzinnych. Służą temu świadczenia społeczne i rodzinne, rozwiązania podatkowe, zachęcanie do budowy mieszkań dostosowanych dla potrzeb rodziny i świadczeń dla młodych małżeństw.

Konstytucja RP w zakresie pomocy społecznej decydujące znaczenie mają artykuł 66-69, 71 i 75 konstytucji.
Artykuł 66 rozdział poświęcony prawom ekonomicznym, społecznym i kulturalnym, prawo każdego pracownika do bezpieczeństwa i higieny pracy, odpowiednich warunków pracy i wypoczynku. Artykuł 67 obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w przypadku niezdolności do pracy z powodu choroby niekoniecznie zawodowej, inwalidztwa niezwiązanego z zatrudnieniem po osiągnięciu wieku emerytalnego. Ma charakter bezwarunkowy, ponieważ prawo do zabezpieczenia jest niezależne od braku innych środków utrzymania. Obywatel pozostający bez pomocy nie z własnej woli i nie mający innych środków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia społecznego. To prawo ma charakter warunkowy. Artykuł 67 nie wylicza wyczerpująco wszystkich sytuacji życiowych objętych zakresem zabezpieczenia społecznego i stanowi pewną zasadę – dyrektywę dla ustawodawcy formułującego konkretne uprawnienia. Przepis ten nie posługuje się pojęciem pomocy społecznej, ale odwołuje się do niej w sposób pośredni poprzez instytucje zabezpieczenia społecznego. Formułuje on w sposób ogólny ramy zabezpieczenia społecznego, wytycza kierunki polityki państwa, w tym zakresie adresowany jest głównie do organów prawodawczych. Z utworzonego orzecznictwa sądowego wynika, że nie może on stanowić podstawy dochodzenia roszczeń na drodze sądowej. To wzorzec konstytucyjny, który nie może być źródłem dochodzenia konkretnych praw. Pierwsze orzeczenie: wyrok sądu administracyjnego w Olsztynie 6 listopad 2007 – wyrok sądu apelacyjnego w Warszawie 9 luty 2005 – 2 wyroki sądu najwyższego. 14 luty 2002 i 13 kwietnia 2007.
Artykuł 68 konstytucji – każdy ma prawo do ochrony zdrowia, obywatelom niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowej ze środków publicznych, władze publiczne zobowiązane są do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, niepełnosprawnym i w podeszłym wieku. Mają obowiązek zwalczania chorób epidemicznych i zapobiegania negatywnym skutkom degradacji środowiska. Popierają też rozwój kultury fizycznej zwłaszcza przez dzieci i młodzieży. Także ten przepis konstytucji nie może być źródłem bezpośrednich roszczeń obywatela.
Artykuł 69 – osoby niepełnosprawne mają prawo ze strony władz publicznych do pomocy w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobienia do pracy oraz komunikacji społecznej.
Artykuł 71 – państwo w swojej polityce społecznej i gospodarczej uwzględnia dobro rodziny, rodziny znajdującej się w trudnej sytuacji materialnej i społecznej, w szczególności niepełne i wielodzietne mają prawo do szczególnej pomocy ze strony władz publicznych ( matka przed i po urodzeniu dziecka).
Artykuł 75 – władze publiczne prowadzić powinny politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych, przeciwdziałaniu bezdomności, wspierać rozwój budownictwa socjalnego oraz popierać działania obywateli do uzyskania własnego mieszkania.

Polityka społeczna:
Ustawy z 12 marca 2004 o pomocy społecznej
28 listopad 2003 o świadczeniach rodzinnych
29 sierpień 1997 o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych
20 kwietnia 2004 o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

Ubezpieczenia społeczne:
13 październik 1998 o systemie ubezpieczeń społecznych
17 grudnia 1998 o emeryturach i rentach z funduszy ubezpieczeń społecznych
25 czerwiec 1999 o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa
30 październik 2002 o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie utraty pracy lub choroby

Geneza i metody realizacji zabezpieczeń społecznych
Zabezpieczenia społeczne to całokształt działań, które zmierzają do bezpieczeństwa socjalnego, czyli podstawowej ochrony obywateli. Ubezpieczenia społeczne wspierane przez ubezpieczenia majątkowe i osobowe, powstanie zabezpieczenia społecznego związane jest z problemem dotyczącym zdolności do pracy, którą można utracić na skutek choroby, inwalidztwa lub dożycia określonego wieku.
W społeczeństwach starożytnych podejście do tego problemu można nazwać niehumanitarnym, ponieważ np. w starożytnej Sparcie chorych i kalekich zrzucano ze skał. W dalekim Wschodzie było, że osoby same oddalały się w góry i tam dożywały starości. Podejście ulega zmianie w okresie chrześcijaństwa, które wychodzi z założenia, że opieka nad osobami należy do rodziny, ewentualnie sąsiedztwa lub instytucji religijnych. W średniowiecznej Anglii utworzono pierwsze organizacje zajmujące się najuboższymi i potrzebującymi, były to Gildie religijne, kupieckie, rzemieślnicze. Spełniały funkcje w okresie stabilizacji politycznej, straciły na znaczeniu podczas wojen i zamętów społecznych. Z czasem pojawiać zaczęło się żebractwo, które początkowo było akceptowane społecznie a z czasem, gdy przybrało duże rozmiary, pojawiło się prawodawstwo zwalczające żebraków i włóczęgów. Walczono z żebractwem osób zdrowych i zdolnych do pracy. W 1533 roku pojawiła się w Anglii ustawa nakazująca zbieranie podatków w gminach na rzecz osób niepełnosprawnych. W 1601 roku pojawiła się ustawa o ubogich, która dokonała ich klasyfikacji i zasady postępowania.

Najważniejsze były:
1. Społeczność lokalna przejęła odpowiedzialność za ubogich,
2. Osoby niezdolne do pracy mogły żebrać, ale tylko na terenie miejsca zamieszkania lub urodzenia
3. Gmina miała pomagać w znalezieniu pracy
4. Osoby zdolne do pracy powinny ją podjąć pod rygorem kar cielesnych lub więzienia
5. Sędziowie pokoju ustalać mieli składki na rzecz ubogich
W okresie rewolucji przemysłowej rodzina przestaje pełnić funkcje opiekuńcze a głównym źródłem, utrzymania jest praca. Państwo zaczyna ograniczać swoją pomoc tylko do tych sfer gdzie jest to niezbędne. Pojawiają się instytucjonalne formy pomocy, domy pomocy. Sposób uregulowania kwestii pomocy społecznej miał skłonic do podejmowania pracy i rezygnacji ze wsparcia społecznego. Wśród robotników tworzy się samopomoc w postaci kas oszczędności i kas wzajemnej pomocy, dały początek ubezpieczeniom gospodarczym. Na przełomie XVIII i XIXw. Powyższa tendencja uległa zmianie. Rozwój przemysłu pociągnął za sobą nadmierną eksploatację robotników, wypadki, co hamowało rozwój gospodarczy. Na tym tle pojawiło się pierwsze ustawodawstwo socjalne zwane fabrycznym a jego źródła poszukiwać należy w reformach prowadzonych przez Bismarcka w latach 80-tych XIX wieku. Z czasem ubezpieczenie społeczne przeniknęło do innych krajów, które obrały jedną z dwóch dróg idei ubezpieczenia społecznego, ubezpieczeniową (Niemcy, Austria i Polska), zaopatrzeniową opartą na idei dobroczynności ( Wlk. Brytania i kraje skandynawskie).

Metody realizacji idei zabezpieczenia społecznego:
- metoda ubezpieczeniowa jest metodą dominującą:
1. realizacja zabezpieczenia następuje przez utworzenia wspólnot osób, które narażone są na podobne zdarzenia losowe
2. fundusz na świadczenia powstaje ze składek ubezpieczeniowych
3 świadczenia są zróżnicowane, ich wysokość i rodzaj ustala ustawa i są wypłacane niezależnie od
posiadanych środków własnych
4. prawdo do świadczeń powstaje z mocy prawa w razie zajścia zdarzenia objętego ochroną i w razie
odmowy jego wypłaty może być dochodzone na drodze sądowej
5. przystąpienie do ubezpieczenia ma charakter przymusowy aby zapobiec niedbalstwu i braku przezorności
6. ubezpieczenie realizowane jest przez specjalnie utworzone instytucja publiczne lub pod nadzorem państwa działającego nie zarobkowo.
- metoda zaopatrzeniowa nawiązująca do opieki społecznej jak i do elementów metody ubezpieczeniowej:
1. system obejmuje na ogół całą ludność lub pewne grupy niezależnie od ich aktywności zawodowej
2. świadczenia są w zasadzie jednolite i ustalane wg. Potrzeb lub zasług, pochodzą ze środków publicznych
3. prawo do zaopatrzenia jest prawem podmiotowym
4. rodzaje świadczeń określa ustawa
5. system jest administrowany przez władzę publiczną
- metoda opiekuńcza nawiązuje do idei filantropii i działalności charytatywnej. Przejawia się w formie pomocy społecznej, służbie zdrowia i świadczeniach socjalnych
1. obejmuje na ogół całą ludność kraju – tych którzy znajdują się w potrzebie, uwzględnia zasady domicylu
(zamieszkania)
2. potrzeba jest zdefiniowania ustawowo najczęściej poprzez podanie wysokości dochodu
3. świadczenia są w zasadzie jednolite i mają zapewnić jedynie minimum egzystencji. Najczęściej pochodzą ze środków publicznych
4. prawo do świadczeń uzależnione jest od dokonania oceny przez organ udzielający pomocy czy taka potrzeba zachodzi.
5. system pomocy jest administrowany przez władze publiczne, najczęściej lokalne

POMOC SPOŁECZNA
Reguluje ją ustawa z 12.03.2004 r. o pomocy społecznej. Pomoc społeczna jest to instytucja polityki społecznej państwa, która ma na celu umożliwić osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne możliwości, uprawnienia i zasoby. Realizują ją organy administracji rządowej i samorządowej, osoby fizyczne i prawne, organizacje pozarządowe, kościół katolicki, inne kościoły i związki wyznaniowe. Pomoc realizują organy administracji we współdziałaniu z innymi podmiotami.

Pomoc społeczna jest realizowana ze względu na:
1. Ubóstwo
2. Bezrobocie
3. Bezdomność
4. Niepełnosprawność
5. Sieroctwo
6. Długotrwałą lub ciężka choroba
7. Potrzeba ochrony macierzyństwa
8. Przemoc w rodzinie
9. Trudności w przystosowaniu się po opuszczeniu ZK
10. Bezradność w sprawach opiekuńczo-wychowawczych
11. Trudności w integracji cudzoziemców
12. Alkoholizm lub narkomania
13. Zdarzenia losowe
14. Klęska żywiołowa lub ekologiczna
Katalog ten ma charakter otwarty. Prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej przysługuje osobie samotnie gospodarującej, osobie w rodzinie albo rodzinie w zależności od kryterium dochodowego. Co 3 lata instytut pracy i spraw socjalnych weryfikuje tzw. próg interwencji socjalnej Świadczenia z pomocy społ. Są przyznawane z urzędu lub na wniosek, najczęściej w drodze decyzji administracyjnej. W postępowaniu w przedmiocie ich przyznawania należy się kierować dobrem osób potrzebujących oraz ochroną ich dóbr osobistych, co oznacza zaniechanie upublicznienia nazwisk tych osób oraz rodzaju przyznanej pomocy. W sprawach o przyznanie świadczeń stosuje się przepisy KPA.

Pomoc społeczna obejmuje:
1. Przyznawanie i wypłatę świadczeń
2. Pracę socjalną-rozumianą jako pewną działalność zawodową
3. Prowadzenie i rozwój infrastruktury socjalnej
4. Analizę zjawisk rodzących zapotrzebowanie na świadczenia z pomocy społecznej
5. Rozwijanie nowych form pomocy społecznej i samopomocy
Wskazane zadania są realizowane przez organy administracji samorządowej na szczeblu gminy, powiatu, województwa, oraz administracji rządowej. Gmina i powiat nie mogą odmówić pomocy osobie potrzebującej, pomimo e istnieje osoba fizyczna lub prawna, która ma obowiązki zaspokoić jej niezbędne potrzeby życiowe. Te jednostki samorządowe opracowują strategie rozwiązywania problemów społecznych. Natomiast samorząd województwa opracowuje strategię w zakresie polityki społecznej.

Do najważniejszych zadań gminy należy:
1. Przyznawanie i wypłacanie zasiłków określonych ustawą
2. Praca socjalna
3. Dożywianie dzieci
4. Sprawianie pogrzebu także bezdomnym
5. Kierowanie do dps.
6. Tworzenie i utrzymywanie ośrodków pomocy społecznej
Gmina może także wykonywać zadania zlecone przez administrację rządową pod warunkiem otrzymania środków finansowych z budżetu państwa.

Zadania na szczeblu powiatu.
1. Prowadzenie specjalistycznego poradnictwa
2. Organizowanie opieki w rodzinach zastępczych
3. Przyznawanie pomocy na usamodzielnienie dla osób, które opuszczają placówki opiekuńczo wychowawcze i inne ośrodki
4. Pomoc dla cudzoziemców
5. Prowadzenie OIK
6. Tworzenie i utrzymywanie PCPR
Samorząd województwa wykonuje zadania:
1. Pomoc cudzoziemcom o statusie uchodźcy
2. Prowadzenie ośrodków wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, jeśli nie są przekazane powiatom
3. Kształcenie kadr pomocy społecznej
4. Opracowywanie regionalnych programów pomocy społecznej
5. Prowadzenie sprawozdawczości z działań i przekazywanie jej wojewodzie
6. Tworzenie i utrzymywanie regionalnych ośrodków pomocy społecznej.

Administracja rządowa
Zadania wojewody:
1. Wydawanie zezwoleń na prowadzenie DPS, placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz placówek zapewniających całodobową opiekę osobom chorym i niepełnosprawnych,
2. Prowadzenie rejestrów w/w placówek
3. Koordynacja działań w zakresie integracji cudzoziemców
4. Nadzór nad realizacją działań przez jednostki samorządu terytorialnego.
5. Nadzór pedagogiczny nad pracownikami placówek opiekuńczo-wychowaczych
6. Analiza stanu i skuteczności pomocy społecznej
Minister właściwy do zabezpieczenia społecznego:
1. Tworzenie koncepcji i kierunków rozwoju w obszarze pomocy społecznej
2. Prowadzenie badań i ekspertyz w tym obszarze
3. Analiza skuteczności działań pomocy społecznej
4. Szkolenie kadr pomocy społecznej
5. Zatwierdzanie programów szkoleń rodzin zastępczych.

ŚWIADCZENIA Z POMOCY SPOŁECZNEJ
1. Pieniężne
a. Zasiłek stały
b. Zasiłek okresowy
c. Zasiłek celowy
d. Specjalny zasiłek celowy
e. Pożyczka i specjalny zasiłek na ekonomiczne usamodzielnienie
f. Pomoc dla rodzin zastępczych
g. Pomoc na usamodzielnienie oraz kontynuację nauki
h. Świadczenie na naukę języka polskiego dla cudzoziemców
i. Wynagrodzenie dla opiekuna przyznane przez sąd z tytułu sprawowania opieki
2. Świadczenia niepieniężne:
a. Praca socjalna
b. Składki na ubezpieczenie zdrowotne i społeczne
c. Pomoc rzeczowa
d. Wyżywienie
e. Schronienie
f. Niezbędne ubranie
g. Sprawienie pogrzebu
h. Poradnictwo specjalistyczne
i. Interwencja kryzysowa
j. Usługi opiekuńcze
k. Pobyt w DPS
l. Opieka i wychowanie w rodzinie zastępczej i placówce opiekuńczo-wychowawczej
m. Poradnictwo i terapia rodzinna w ośrodkach adopcyjno-opiekuńczych

ZASIŁEK STAŁY przysługuje osobie pełnoletniej samotnie gospodarującej lub pozostającej w rodzinie, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli spełnia wymóg kryterium dochodowego.

ZASIŁEK OKRESOWY przysługuje w szczególności ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnosprawność, bezrobocie, osobie samotnie gospodarującej lub w rodzinie pod warunkiem spełniania wymogu kryterium dochodowego. Okres, na jaki jest przyznawany ustala OPS na podstawie okoliczności sprawy.

ZASIŁEK CELOWY przysługuje na pokrycie kosztów żywności, leków, opału, odzieży, drobnych remontów, kosztów pogrzebu a także w razie wystąpienia strat spowodowanych zdarzeniem losowym, klęską żywiołową lub ekologiczną.
DPS jest to placówka dla osób wymagających całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, nie mogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu a której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych. DPS świadczą usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne a osoby umieszczone w nich noszą nazwę mieszkańców domu. DPS dzielą się na:
1. Dla osób w podeszłym wieku
2. Dla osób niepełnosprawnych fizycznie
3. Dla osób dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie
4. Dla osób przewlekle somatycznie chorych
5. Dla osób przewlekle psychicznie chorych
6. Dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie
Na prowadzenie DPS zezwolenie wydaje wojewoda. Decyzję o skierowaniu do DPS i ustaleniu opłaty za pobyt wydaje organ właściwy gminy. Pobyt w DPS jest odpłatny i jest ustalony jako średni miesięczny koszt utrzymania. Opłaty w pierwszej kolejności pokrywa mieszkaniec domu a w dalszej jego małżonek, zstępni, wstępni a na końcu gmina.

INSTYTUCJE ZWIĄZANE Z OPIEKĄ NAD RODZINĄ I DZIECKIEM
Są uruchamiane, jeżeli rodzina ma trudności w wypełnianiu swoich zadań.

RODZINA ZASTĘPCZA-jest jednostką, która zapewnia opiekę i wychowanie dziecku pozbawionemu całkowicie lub częściowo opieki rodzicielskiej. RZ powinna zapewnić dziecku warunki bytowe, możliwość rozwoju fizycznego i psychicznego, zaspokojenie indywidualnych potrzeb edukacji oraz możliwości wypoczynku i czasu wolnego, kierując się zasadą dobra dziecka i poszanowaniem jego godności. O umieszczeniu dziecka w RZ decyduje sąd, a w przypadku pilnej konieczności na wniosek lub za zgodą rodziców w drodze umowy pomiędzy starostą a RZ-do czasu orzeczenia Sądu. RZ dzielą się na
-spokrewnione z dzieckiem
-niespokrewnione z dzieckiem
-zawodowe-nie spokrewnione z dzieckiem

Funkcje rodziny zastępczej mogą pełnić małżonkowie lub osoba niepozostająca w związku małżeńskim, jeżeli:
1. Daje rękojmię wykonywania zadań
2. Posiada stałe źródło utrzymania i odpowiednie warunki mieszkaniowe
3. Posiada pełnię praw obywatelskich i cywilnych
4. Nie cierpi na chorobę uniemożliwiającą sprawowanie opieki nad dzieckiem
5. Ma w Polsce stałe miejsce zamieszkania
6. Korzysta z pełni władzy rodzicielskiej
7. Uzyskała pozytywną opinię z OPS
8. Wywiązuje się z obowiązku alimentacyjnego wobec innej osoby, jeżeli taki ją obciąża.

PLACÓWKI OPIEKUŃCZO-WYCHOWAWCZE (całodobowe)-łączą elementy interwencyjne i socjalizacyjne, świadcząc opiekę i wychowanie dziecku całkowicie lub częściowo pozbawionemu opieki rodzicielskiej. Dzielą się na interwencyjne, rodzinne i socjalizacyjne. Całodobowy pobyt dziecka w takiej placówce powinien mieć charakter przejściowy i powinien występować wówczas, gdy rodzina naturalna lub zastępcza nie może spełniać swoich funkcji. Placówki te funkcjonują na podstawie zezwolenia wojewody i są tworzone przez powiat i samorząd województwa, kościół katolicki, inne kościoły, związki wyznaniowe, fundacje oraz stowarzyszenia.

OŚRODKI ADOPCYJNO-OPIEKUŃCZE prowadzą poradnictwo dla dzieci i rodziców oraz terapię rodzinną dla rodziców dzieci umieszczonych w placówkach opiekuńczo wychowawczych, jak również działalność diagnostyczno-konsultacyjną, której celem jest kwalifikowanie osób gotowych przysposobić dziecko lub pełnić funkcję rodziny zastępczej. Placówki opiekuńczo wychowawcze i ośrodki adopcyjno opiekuńcze są jednostkami budżetowymi i mogą dzielić się na publiczne i niepubliczne.

PRACOWNIK SOCJALNY może nim zostać osoba, która spełnia 1 z następujących warunków:
1. Ukończyła kolegium pracowników służb społecznych albo studia wyższe na kierunku praca socjalna albo do 31.12.2013 r. ukończyła lub ukończy studia na kierunkach pokrewnych (pedagogika, pedagogika specjalna, psychologia, socjologia, politologia i nauki o rodzinie).
Zgodnie z przepisami ustawy na każde 2 tys. Mieszkańców gminy powinien przypadać 1 pracownik socjalny.

BEZROBOCIE jako zjawisko społeczne ulega różnym podziałom.

1. Frykcyjne-jest zjawiskiem polegającym na tym, że pozostawanie bez pracy ma charakter przejściowy i kończy się szybko znalezieniem nowego zatrudnienia.
2. Strukturalne – powstaje w związku z wprowadzeniem nowych technologii oraz transformacją ustrojową(likwidacja lub modernizacja niektórych gałęzi przemysłu.
II dobrowolne i przymusowe
III jawne i ukryte (np. w rolnictwie, wśród osób pozostających bezrobotnymi, ale nie zarejestrowanych w PUP)

1. Krótkoterminowe – do 3 miesięcy
2. Średnioterminowe - 3-12 miesięcy
3. Długoterminowe – powyżej 12 miesięcy
Szczegółowe zasady związane z przeciwdziałaniem i zwalczaniem bezrobocia reguluje ustawa z 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

BEZROBOTNY jest to osoba niezatrudniona i nie wykonująca innej pracy zarobkowej (na podstawie umowy cywilno-prawnej), zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym zawodzie albo innej pracy zarobkowej (w przypadku osób niepełnosprawnych chodzi o zdolność i gotowość do podjęcia zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. co najmniej na ½ etatu), nie uczącą się w szkole z wyjątkiem szkoły dla dorosłych lub szkoły wyższej w trybie niestacjonarnym, zarejestrowaną we właściwym PUP (według zameldowania stałego lub czasowego), jeżeli:
1. Ukończyła 18 lat
2. Nie ukończył lat 60 kobieta, 65 mężczyzna
3. Nie nabyła prawa do emerytury lub renty lub innych świadczeń z ubezpieczenia społecznego w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę
4. Nie jest właścicielem ani posiadaczem nieruchomości rolnej przekraczającej 2 ha przeliczeniowe
5. Nie podjęła działań w kierunku wpisu do ewidencji działalności gospodarczej
6. Nie jest tymczasowo aresztowana i nie odbywa kary pozbawienia wolności
7. Nie pobiera zasiłku stałego w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej
8. Nie uzyskuje przychodu miesięcznie w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia
(nie wlicza się tu odsetek na rachunku bankowym)
9. Nie podlega obowiązkowi ubezpieczenia społecznego na podstawie odrębnych przepisów.

INSTYTUCJE RYNKU PRACY
1. PUBLICZNE SŁUŻBY ZATRUDNIENIA – są to organy zatrudnienia oraz powiatowe i wojewódzkie urzędy pracy, urząd wojewódzki oraz urząd obsługujący ministra właściwego do spraw pracy, realizujące zadania określone ustawą.
2. OHP-są to państwowe jednostki budżetowe nadzorowane przez ministra pracy, wyspecjalizowane w zakresie przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu młodzieży a także w zakresie kształcenia i wychowania uwzględniając bezrobotnych do 25 r.ż.
3. AGENCJE ZATRUDNIENIA-podmioty wpisane do rejestru prowadzonego przez marszałka województwa, świadczące usługi w zakresie pośrednictwa pracy także za granicą u pracodawców zagranicznych, poradnictwa zawodowego, doradztwa personalnego oraz pracy tymczasowej.
4. INSTYTUCJE SZKOLENIOWE – są to publiczne i niepubliczne podmioty prowadzące edukacje pozaszkolną, wpisywane do rejestru.
5. INSTYTUCJE DIALOGU SPOŁECZNEGO – należą do nich związki zawodowe i ich organizacje, organizacje pracodawców, organizacje bezrobotnych, organizacje pozarządowe, jeśli podejmują działania w zakresie promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej.
6. INSTYTUCJE PARTNERSTWA LOKALNEGO – jest to grupa instytucji realizujących na podstawie umowy przedsięwzięcia i projekty na rzecz rynku pracy.

Rejestracja bezrobotnych i poszukujących pracy
Prowadza ją PUP po przedstawieniu przez zainteresowanych odpowiednich dokumentów. Bezrobotny ma obowiązek zgłaszać się do właściwego PUP w wyznaczonych terminach w celu przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy w tym potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy. Starosta \ pozbawia daną osobę statusu bezrobotnego, jeżeli:
1. Nie spełnia warunków uznania jej za bezrobotną
2. Bez uzasadnionej przyczyny odmówił przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy albo poddania się badaniom lekarskim lub psychologicznym w celu ustalenia zdolności do pracy
3. Otrzymał środki finansowe na podjęcie działalności gospodarczej
4. Nie stawił się w PUP w wyznaczonym terminie i w okresie 7 dni nie powiadomił urzędu o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa
5. Wystąpił z wnioskiem o pozbawienie go tego statusu. Z własnej winy przerwał szkolenie, staż lub inną formę pomocy określoną w ustawie.

Usługi rynku pracy
1. Pośrednictwo pracy – polega na udzielaniu pomocy bezrobotnym i poszukującym pracy w uzyskaniu odpowiedniego zatrudnienia a pracodawcom po uzyskaniu pracowników oraz na pozyskiwaniu i rozpowszechnianiu ofert pracy-jest prowadzone przez powiatowe i wojewódzkie urzędy pracy zgodnie z zasadami bezpłatności, jawności, równości, dobrowolności i dostępności.
2. Poradnictwo zawodowe i informacja zawodowa – są świadczone w formie indywidualnej i grupowej i polega na doprowadzeniu do odpowiedniego wyboru i miejsca zatrudnienia a także podjęcia decyzji o zmianie kwalifikacji z godnie z kierunkiem uzdolnień. Pracodawcom pomaga w doborze kandydatów do pracy, opiera się na zasadach równości, dostępności, dobrowolności, bezpłatności, swobodzie wyboru zawodu i miejsca zatrudnienia oraz poufności i ochronie danych.
3. Pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy – chodzi o lepsze radzenie sobie w poszukiwaniu i podejmowaniu zatrudnienia w szczególności poprzez udział w ukierunkowanych na ten cel szkoleniach oraz w zajęciach aktywizacyjnych.
4. Organizacja szkoleń.

Instrumenty rynku pracy
Wspierają usługi rynku pracy, należą do nich:
1. Finansowanie kosztów dojazdu do miejsca pracy, stażu, przygotowania zawodowego lub odbywania zajęć określonych w ustawie na podstawie skierowania przez PUP z funduszu pracy przez okres do 12 miesięcy na podstawie decyzji starosty
2. Finansowanie kosztów zakwaterowania w miejscu pracy osobie, która podjęła zatrudnienie, inną pracę zarobkową, staż lub przygotowanie zawodowe na podstawie skierowania przez PUP poza miejscem stałego zamieszkania.
3. Dofinansowanie wyposażenia miejsca pracy, podjęcia działalności gospodarczej, kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa
4. Refundacja kosztów poniesionych na składki na ubezpieczenie społeczne, jeżeli pracodawca zatrudniał bezrobotnego w pełnym wymiarze czasu pracy przez co, najmniej 12 miesięcy i po tym okresie nadal go zatrudnia – do 300% minimalnego wynagrodzenia za pracę
5. Dodatek aktywizacyjny-przysługuje bezrobotnemu, który podjął zatrudnienie lub inną pracę zarobkową z własnej inicjatywy albo w wyniku skierowania przez PUP, podjął zatrudnienie w niepełnym wymiarze pracy i otrzymuje wynagrodzenie niższe od minimalnego.

Osoby będące w szczególnej sytuacji na rynku pracy
1. Bezrobotni do 25 r.ż
2. Bezrobotni długotrwale
3. Kobiety, które nie podjęły zatrudnienia po urodzeniu dziecka
4. Bezrobotni powyżej 50 r. ż
5. Bezrobotni bez kwalifikacji zawodowych, doświadczenia zawodowego lub wykształcenia średniego
6. Bezrobotni samotnie wychowujący, co najmniej jedno dziecko do 18 r. ż.
7. Bezrobotni niepełnosprawni
8. Bezrobotni, którzy nie podjęli zatrudnienia po odbyciu kary pozbawienia wolności.
W stosunku do w/w są przewidziane dodatkowe instrumenty rynku pracy.

Świadczenia dla bezrobotnych
1. Zasiłek dla bezrobotnych – przysługuje bezrobotnemu, po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym PUP, jeżeli:
a. Nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy, szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego, robót publicznych i prac interwencyjnych
b. Przez okres 365 dni w okresie 18 miesięcy poprzedzających zarejestrowanie:
• Był zatrudniony i osiągał, co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę
• Był chałupnikiem i osiągał, co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę
• Świadczył pracę na podstawie umowy zlecenia a podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowiła kwota, co najmniej minimalnego wynagrodzenia
• Opłacał składki na ub. Społ. Z tytułu działalności gospodarczej a podstawę ich wymiaru stanowiła kwota, co najmniej minimalnego wynagrodzenia.
Do okresu 365 dni wlicza się okres odbywania służby wojskowej, urlopu wychowawczego,
Pobierania renty. Wysokość zasiłku zależy od tego, za jaki okres czasu jest wypłacany i tak w pierwszych 3 miesiącach jego pobierania jest on wyższy niż w późniejszych. Jeżeli bezrobotny ma, co najmniej 20 letni czas pracy wypłaca się zasiłek w wysokości 120% a jeżeli nie przekracza on 15 lat-80%. Okres pobierania zasiłku waha się od 6 do 12 miesięcy i jest on uzależniony od przeciętnej stopy bezrobocia na terenie powiatu.

Pracownicy publicznych służb zatrudnienia
1. Pośrednicy pracy
2. Doradcy zawodowi
3. Specjaliści do spraw rozwoju zawodowego
4. Specjaliści ds. programów
5. Liderzy klubów pracy.

ŚWIADCZENIA RODZINNE
Reguluje je ustawa z 28.11.2003 r. o świadczeniach rodzinnych. Świadczenia te przysługują obywatelom polskim i pod pewnymi warunkami cudzoziemcom, należą tu:
1. Zasiłek rodzinny oraz dodatki do zasiłku rodzinnego
2. Zasiłek pielęgnacyjny i świadczenie pielęgnacyjne
3. Zapomoga wypłacana przez gminy
4. Jednorazowa zapomoga wypłacana z powodu urodzenia dziecka

ZASIŁEK RODZINNY ma na celu pokrycie wydatków na utrzymanie dziecka. Przysługuje rodzicom, jednemu z rodziców albo opiekunowi prawnemu dziecka, ewentualnie opiekunowi faktycznemu, albo osobie uczącej się, jeżeli, dochód rodziny nie przekracza ustalonej kwoty. Zasiłek rodzinny przysługuje do chwili ukończenia 18 r. ż lub nauki w szkole nie dłużej jednak niż do 21 r. ż., ewentualnie do 24 r. ż. Jeżeli dziecko kontynuuje naukę w szkole lub szkole wyższej i ma jednocześnie orzeczony umiarkowany lub znaczny stopień niepełnosprawności. W przypadku osoby uczącej się zasiłek ten przysługuje nie dłużej niż do ukończenia 24 r. ż. wysokość zasiłku zależy od wieku dziecka i nieznacznie wzrasta z wiekiem. Zasiłek rodzinny nie przysługuje, jeżeli dziecko lub osoba ucząca się pozostają w związku małżeńskim, jeżeli dziecko zostało umieszczone w rodzinie zastępczej albo instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie. Nie przysługuje również, gdy dziecko pełnoletnie pobiera zasiłek na własne dziecko.
Do zasiłku rodzinnego przysługują dodatki:
1. Z tytułu urodzenia dziecka
2. Opieki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
3. Samotnego wychowywania dziecka
4. Wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej
5. Rozpoczęcia roku szkolnego
6. Rehabilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawnego
7. Podjęcia przez dziecko nauki w szkole poza miejscem zamieszkania.

DODATEK Z TYTUŁU URODZENIA DZIECKA przysługuje matce, ojcu lub opiekunowi prawnemu dziecka jednorazowo, jeżeli kobieta pozostawała pod opieką medyczną nie później niż od 10 tygodnia ciąży do porodu.

DODATEK Z TYTUŁU OPIEKI W ZWIĄZKU Z URLOPEM WYCHOWAWCZYM przysługuje matce, ojcu, opiekunowi prawnemu lub faktycznemu dziecka, jeżeli są oni uprawnieni do urlopu wychowawczego i sprawują faktyczną opiekę nad dzieckiem przez czas 24 miesięcy kalendarzowych, w przypadku opieki nad więcej niż 1 dzieckiem jest to 36 miesięcy a w przypadku niepełnosprawności dziecka jest to 72 miesiące.

DODATEK Z TYTUŁU SAMOTNEGO WYCHOWYWANIA DZIECKA przysługuje matce, ojcu lub opiekunowi samotnie wychowującemu dziecko jeżeli nie zasądzono na jego rzecz świadczeń alimentacyjnych od drugiego z rodziców ponieważ:
1. Drugi rodzic nie żyje
2. Ojciec dziecka jest nieznany
3. Powództwo o alimenty zostało oddalone
Dodatek ten przysługuje osobie uczącej się, jeżeli jej oboje rodzice nie żyją.

JEDNORAZOWA ZAPOMOGA Z TYTUŁU URODZENIA DZIECKA przysługuje z tyt. Urodzenia się dziecka żywego w wysokości kwotowej na 1 dziecko, matce lub ojcu dziecka, ewentualnie opiekunowi, niezależnie od wysokości dochodów. Wniosek o wypłatę składa się w terminie 12 miesięcy od urodzenia dziecka. Wypłata zapomogi również wymaga pozostawania pod opieką medyczną nie później niż od 10 tygodnia ciąży.

ZAPOMOGA WYPŁACANA PRZEZ GMINĘ. Rada Gminy może w drodze uchwały przyznać swoim mieszkańcom jednorazową zapomogę z tyt. Urodzenia dziecka, do której stosuje się przepisy dotyczące innych świadczeń z tytułu urodzenia dziecka.

ŚWIADCZENIA OPIEKUŃCZE należą do nich zasiłek pielęgnacyjny i świadczenie pielęgnacyjne.

ZASIŁEK PIELĘGNACYJNY ma na celu częściowe pokrycie kosztów wynikających z konieczności zapewnienia opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji, przysługuje:
1. Niepełnosprawnemu dziecku
2. Osobie niepełnosprawnej, która ukończyła 16 lat i ma orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności
3. Osobie, która ukończyła 75 lat
Zasiłek pielęgnacyjny jest oznaczony kwotowo i nie przysługuje on osobie umieszczonej w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie albo uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego.

ŚWIADCZENIE PIELĘGNACYJNE przysługuje z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej matce lub ojcu albo osobom, na których ciąży obowiązek alimentacyjny albo opiekunowi faktycznemu, jeżeli zrezygnują z pracy ewentualnie jej nie podejmą, w celu sprawowania opieki nad osobą z orzeczoną niepełnosprawnością, która wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy w związku ze znaczni ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz zachodzi konieczność stałego współudziału opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji albo osoba ta ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności. Świadczenie to nie przysługuje min.; jeżeli osoba uprawniona ma ustalone prawo do emerytury lub renty albo innego świadczenia z ubezp. społ. Albo osoba wymagająca opieki pozostaje w związku małżeńskim lub jest umieszczona w rodzinie zastępczej, jak również wtedy gdy osoba w rodzinie ma ustalone prawo do wcześniejszej emerytury na to dziecko albo do zasiłku rodzinnego lub świadczenia pielęgnacyjnego na to lub inne dziecko w rodzinie.

POSTĘPOWANIE W SPRAWIE WYPŁATY ŚWIADCZEŃ
Zadania w tym zakresie wykonują organy administracji samorządowej jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej. Świadczenia te są wypłacane na wniosek osoby uprawnionej. Świadczenia wypłaca się i ustala, co do zasady na okres zasiłkowy i są one wypłacane nie później niż do ostatniego dnia miesiąca za, który zostało przyznane świadczenie. Postępowanie toczy się w trybie przepisów KPA.

Niepełnosprawność- zagadnienie to reguluje ustawa z 27 maja 1997r o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. Niepełnosprawność jest to trwała lub okresowa niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu w szczególności powodującą niezdolność do pracy.
Niepełnosprawność powinna zostać potwierdzona orzeczeniem:
1. o zakwalifikowaniu w taki sposób danej osoby przez organy orzekające do jednego z trzech stopni.
2. o zakwalifikowaniu przez organy orzekające bez orzekania o stopniu, jeżeli dotyczy osób do
3. ukończenia 16 roku życia.
4. o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy

stopni niepełnosprawności są 3, znaczny, umiarkowany i lekki

Do znacznego stopnia niepełn. zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy ograniczonej i warunkowej pracy chronionej i wymagającą celu pełnienia ról społecznych stałej lub długotrwałej pomocy i opieki innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji polega ona na niemożliwości zaspokajania bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych np. samoobsługa, poruszanie się i komunikacja.

Umiarkowany stopień – do umiarkowanego stopnia zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą okresowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

Do lekkiego stopnia niepełn. zalicza się osobę, o normalnej sprawności organizmu, która w sposób istotny obniża zdolność do wykonywania pracy w porównaniu do zdolności osób z pełną sprawnością fizyczna i psychiczną lub mającą ograniczenie w pełnieniu ról społecznych dające się zrekompensować przy pomocy przedmiotów ortopedycznych, środków pomocniczych lub technicznych.
W stosunku do osób, które nie ukończyły 16 lat życia nie wydziela się stopni niepełn. a niepełn. Występuje u nich wówczas, gdy mają naruszoną sprawność psychiczną lub fizyczną o przewidywanym czasie trwania 12 miesięcy z powodu wady wrodzonej, uszkodzenia organizmu lub długotrwałej choroby i z tego powodu wymagają całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podst. Potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Osoba legitymująca się orzeczeniem lekarza Orzecznika ZUS o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo wyłącznie o niezdolności do samodzielnej egzystencji jest traktowana jak osoba ze znacznym stopniem niepełnosprawności.
Osoba, która ma orzeczoną wyłącznie całkowitą niezdolność do pracy jest traktowana jak osoba z umiarkowanym stopniem niepełn.
Osoba, która ma orzeczoną częściową niezdolność do pracy jest traktowana i wobec której orzeczono celowość przekwalifikowania się jest traktowana jak osoba z lekkim stopniem niepełn. O niepełn. Orzekają powiatowe i wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności Zespoły Pow. I Woj. II Instancji. Od orzeczeń ZW przysługuje odwołanie do SR,SP,US. Powołanie Zespołu Powiatowego nast.
Przez starostę po uzyskaniu zgody Wojewody.
Rehabilitacja osób niepełnosprawnych. Oznacza zespół działań organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, edukacyjnych, szkoleniowych i innych zmierzających do osiągnięcia przy aktywnym uczestnictwie tych osób możliwie największego poziomu ich funkcjonowania jakości życia oraz integracji społecznej.
Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej
Celem rehabilitacji zawodowej jest ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskanie i utrzymanie odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego poprzez umożliwienie jej korzystania z pośrednictwa z pośrednictwa pracy, poradnictwa zawodowego i szkolenia zawodowego. Rehabilitacja społeczna ma na celu umożliwić osobom niepełn. Uczestnictwo w życiu społecznym tj. wyrabiać w nich zaradność i pobudzać aktywność i wyrabiać w nich umiejętność samodzielnego funkcjonowania, likwidować bariery w tym architektoniczne i transportowe oraz kształtować w społeczeństwie właściwe postawy i zachowania sprzyjające integracji z osobami niepełn.

Formy rehabilitacji zawodowej i społecznej.
1. Warsztaty terapii zajęciowej- są to placówki wyodrębnione organizacyjnie i finansowo, które mają na celu umożliwić niepełnosprawnym niezdolność do pracy pozyskanie lub przywrócenie umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia. W tym celu stosuje się różne techniki terapii zajęciowej, która jest realizowana na podstawie indywidualnego programu rehabilitacji, którego wykonanie jest poddawane ocenie okresowej. Warsztaty mogą być organizowane przez fundacje i stowarzyszenia, a kontrolę ich funkcjonowania przeprowadzają powiatowe centra pomocy rodzinie.
2.
Formy rehabilitacyjne
Jest to aktywna forma rehabilitacji z elementami wypoczynku, które ma na celu poprawę sprawności psychofizycznej uczestników rozwijanie ich umiejętności społecznych oraz zainteresowań. Turnusy mogą być organizowane przez podmioty, które prowadzą działalność na rzecz osób niepełnosprawnych, przez co najmniej 2 lata oraz wyłącznie w ośrodkach, które uzyskały wpis do rejestru prowadzonego przez wojewodę. Turnusy organizuje się wyłącznie na terenie kraju w grupach zorganizowanych, co najmniej 20 osobowych na okres, co najmniej 14 dni w trybie stacjonarnym i niestacjonarnym.

Uprawnienia osób niepełnosprawnych:
1. prawo do korzystania z usług i instrumentów rynku pracy wskazanych w ustawie o promocji zatrudnienia z instyt. z rynku pracy, w tym niepełn. Bezrobotny może otrzymać jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej na podstawie umowy ze starostą w wysokości do 15 krotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.
2. prawo do odpowiedniego stanowiska pracy z zapleczem socjalnym, jeżeli osoba zatrudniona na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej utraciła zdolność do pracy na dotychczasowym stanowisku.
3. uprawnienie związane z czasem pracy.
W przypadku znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełn. Dobowa norma czasu pracy nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Zakaz pracy w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych, ograniczenia nie dotyczą osób zatrudnionych przy pilnowaniu albo, gdy na wniosek zainteresowanego lekarz wyrazi zgodę na taką pracę.
Dodatkowe uprawnienia związane z czasem pracy to dodatkowa przerwa w pracy wliczana do czasu pracy wynosząca 15 minut na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek.
Dodatkowy urlop wypoczynkowy przysługuje w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym dla osób ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności pod warunkiem, że osoba ta nie ma prawa do urlopu dodatkowego na podst. Odrębnych przepisów. Osoba ze znacznym i umiarkowanym stopniem niepełn. ma prawo do 21 dni roboczych zwolnienia od pracy w każdym roku w celu udziału w turnusach rehabilitacyjnych z zachowaniem prawa do wynagrodzenia praz do wzięcia udziału w badaniach specjalistycznych lub zabiegach leczniczych w ciągu dnia pracy jeżeli nie może ich wykonać poza godzinami pracy z zachowaniem prawa do …..
Prawo wstępu do obiektów użyteczności publicznego i środków transportu w towarzystwie psa asystenta.

Zakłady Pracy Chronionej i Zakłady Aktywności Zawodowej. Są specyficzną formą świadczenia pracy przez osoby niepełnosprawne i tak, jeżeli pracodawca prowadzi działalność gospodarczą, przez, co najmniej 12 miesięcy i zatrudnia nie mniej niż 25 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty i osiągnie procentowo oznaczone wskaźniki zatrudnienia osób niepełnosprawnych przez okres co najmniej 6 miesięcy i uzyskuje status prowadzącego zakład pracy chronionej. Dodatkowo obiekty i pomieszczenia używane przez zakład pracy muszą być dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych a ponadto powinna być zapewniona doraźna i specjalistyczna opieka medyczna i usługi rehabilitacyjne. Uzyskanie statusu zakładu pracy chronionej następuje na wniosek.

Zakład aktywności Zawodowej. Status taki może uzyskać gmina, powiat, fundacja, stowarzyszenie lub inna organizacja społeczna, której zadaniem jest rehabilitacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych tworząc wyodrębnioną jednostkę. Przesłanki jej tworzenia są następujące:
Co najmniej 70% ogółu zatrudnionych stanowią osoby niepełnosprawne w szczególności skierowane do pracy przez powiatowe UP a wobec, których orzeczono znaczny lub umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Stanowisko pracy oraz p


  PRZEJDŹ NA FORUM