Wyższa Szkoła Prawa i Administracja w Rzeszowie
 | Strona: 1 / 1 strony: [1] |
Materiały |  |
| | | | niebieska | 22.05.2011 19:54:33 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 463 #702090
Od: 2010-11-28
| Bardzo prosze o umieszczanie materiałów na naszej poczcie z prezentacji, tak aby kazdy miał dostep do notatek i mógł coś poczytać.
 | | | | | Electra | 19.04.2024 10:40:56 |
 |
| | | | | tulipan7 | 24.05.2011 17:57:28 | Grupa: Użytkownik
Posty: 23 #703095
Od: 2010-11-23
| mam prośbę aby wysłać przemoc w rodzinie i terapie rodzinna w formie tekstu a nie slajdu na pocztę główną !!! | | | | | toja | 24.05.2011 21:13:21 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 108 #703176
Od: 2010-11-24
| najlepeij wszystko w formie tekstu by było, no i żeby każdy wysłal, bo jakoś niektórym nie spieszno a czas płynie... | | | | | adz12 | 24.05.2011 21:47:27 | Grupa: Użytkownik
Posty: 17 #703198
Od: 2011-1-25
Ilość edycji wpisu: 1 | najważniejsze rzeczy o przemocy
W 2005 r. weszła w życie Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Ustawa ta, po raz pierwszy w historii polskiego prawa, określa, czym jest przemoc w rodzinie.
Art. 2 par. 2 ustawy stanowi, że „przemocą w rodzinie jest jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków rodziny, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność- w tym seksualną - powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.”
(Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie Dz.U. z 2005r. Nr 180, poz. 1493).
UWARUNKOWNIA STOSOWANIA PRZEMOCY:
Literatura podaje bardzo wiele różnych motywów i czynników ryzyka. Ogólnie można by podzielić je na:
Czynniki wewnętrzne (osobowość, urazy i choroby psychiczne, charakteropatie, fizjologia – nieodpowiednia regulacja hormonalna, itp., niedojrzałość emocjonalna, i inne);
Czynniki zewnętrzne (wśród których wyróżnić można złą sytuacje rodzinną i ekonomiczną, autokratyczny, i bezwzględny model wychowania, brak zatrudnienia, nieodpowiednie wzorce przekazane przez otoczenie);
Bardziej szczegółowo możemy przedstawić te czynniki następująco:
czynniki biologiczne (temperament, uszkodzenia Ośrodkowego Układu Nerwowego, urazy, organiczne uszkodzenia mózgu- trudności adaptacyjne człowieka, padaczka skroniowa- napady niosą za sobą stany zmienionej świadomości, amnezje, agresywne i impulsywne zachowania);
czynniki psychologiczne (zaburzenia osobowości- osobowość nieprawidłowa, charakteropatie, zaburzenia kontroli emocjonalnej i kontroli zachowań, stres, frustracja, silne negatywne emocje, chłód emocjonalny, przeżycia traumatyczne- np. bycie ofiarą, świadkiem przemocy);
czynniki środowiskowe ( niski status socjoekonomiczny, izolacja społeczna rodziny, stres związany z brakiem zatrudnienia, itp.);
czynniki społeczno-kulturowe (przemoc jako wzorzec przekazywany z pokolenia na pokolenie- np. koncepcja przemocy jako władzy patriarchalnej- przemoc jako forma kontrolowania, wymuszania posłuszeństwa, akceptowane narzędzie, którym mogą posługiwać się zwykle mężczyźni);
substancje chemiczne (alkohol, narkotyki- wyzwalają agresję, stymulują i pobudzają do działania, jednocześnie osłabiając zdolność do samokontroli);
PRZEMOC GORĄCA : Gwałtowny wybuch tłumionych uczuć złości, frustracji, wściekłości, powodujący agresywne zachowania. Często przyczyny tych trudnych uczuć sprawcy tkwią gdzie indziej, np. powodują je konflikty w pracy. Sprawca nie mogąc sobie z nimi poradzić, odreagowuje je na członkach rodziny. Wie, że może sobie na takie zachowanie pozwolić. Przy stosowaniu tego typu przemocy towarzyszy sprawcy duże poczucie bezkarności oraz przekonanie o bezbronności ofiary.
PRZEMOC CHŁODNA : Nie przejawia się występowaniem tak gwałtownych emocji i agresywnych zachowań. Wydaje się, że sprawca jest spokojniejszy bądź bardziej się kontroluje. Przemoc chłodna przyjmuje nieraz postać bardzo rygorystycznego stylu wychowania czy też autorytarnego traktowania dorosłych członków rodziny. Sprawca jest przekonany o słuszności swoich czynów, zawsze znajdzie dla nich usprawiedliwienie: "gdybym ich nie bił, to nie wyrosłyby na porządnych ludzi, "to dla jej dobra, bo inaczej całkowicie sie zmarnuje", "jakbym jej nie doprowadził do porządku, to by w ogóle o dom nie dbała" ...
Przemoc fizyczna jest najbardziej widoczna forma przemocy domowej, obejmuje cała gamę różnorodnych zachowań od bicia począwszy, poprzez popychanie, kopanie, aż po próby użycia niebezpiecznych przedmiotów takich jak nóż.
Przemoc może występować w formie czynnej lub biernej. Do czynnych form przemocy zalicza się zachowania typu: bicie, kopanie, zmuszanie do uwłaczających czynności itp. Natomiast bierna przemoc to różnego rodzaju zakazy, na przykład zakaz mówienia, chodzenia, areszt domowy itp.
Przemoc seksualna to wymuszanie kontaktów seksualnych wiąże się z fizyczna przemocą, poniżaniem i obelgami. Jedną z najbardziej popularnych, cytując za I. Pospiszyl (1994, s.41-42) definicji przemocy seksualnej wobec dziecka jest definicja sformułowana przez Schechtera Roberge’a, określająca, wykorzystywanie seksualne dziecka jako wciąganie zależnego niedojrzałego rozwojowo i niezdolnego do wyrażania pełnej zgody dziecka albo osoby w okresie dorastania w seksualną aktywność naruszającą społeczne tabu oraz zasady życia rodzinnego”(I. Pospiszyl 1994 ,s.41-42).
Przemoc seksualna obejmuje również zachowania seksualne z udziałem osób trzecich oraz zmuszanie do prostytucji.
Przemoc psychiczna jest najmniej widoczną formą przemocy. Według K. Browna i M. Herberta jest to: zadawanie cierpień psychicznych, kontrolowanie oraz ograniczanie kontaktów ofiary z przyjaciółmi, szkołą i miejscem pracy; to przymusowa izolacja i uwięzienie; zmuszanie ofiary do oglądania obrazów i aktów przemocy; zastraszanie, grożenie wyrządzeniem krzywdy fizycznej zarówno osobie bliskiej, jak i innym ,pogróżki, szantaż, ciągłe niepokojenie; znęcanie się nad zwierzętami domowymi i niszczenie prywatnej własności, straszenie samobójstwem. (K.Browne, M.Herbert 1999, s. 29,30).
Przemoc strukturalna (instytucjonalna) wyraża się w umniejszaniu i nierównym traktowaniu jednostki, wywieranej przez niesprawiedliwe struktury społeczne. Według Kondzieli u podłoża przemocy strukturalnej leży nierówność. Często ten rodzaj przemocy odbierany jest jako „coś normalnego,” (J.Kondziela 1974 s.67). Nie musi zawierać fizycznego ataku, zamiaru fizycznej napaści, czy zamiaru psychicznego zranienia.
Przemoc ekonomiczna, czyli każde zachowanie, którego celem jest ekonomiczne uzależnienie ofiary od sprawcy, to uporczywe uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie dziecka, rodziców lub innej najbliższej osoby i przez to narażanie jej na niemożność zaspokajania podstawowych potrzeb.
Przemoc symboliczna, kulturowa . Definiowana jest jako narzucanie znaczeń i interpretacji symboli zastanej kultury. Przemoc symboliczna oparta jest na legalnym prawie do narzucania i wpajania tego, co służy interesom klas panujących.. Prowadzi to do uznania kultury legalnej jako jedynej, odrzuca się wzory zachowania wyniesione z domu, wzory odbiegające od uniwersalnej kultury. Dokonany zostaje podział na kulturę legalną i nielegalną.
Przemoc psychiczna jest najmniej widoczną formą przemocy. Według K. Browna i M. Herberta jest to: zadawanie cierpień psychicznych, kontrolowanie oraz ograniczanie kontaktów ofiary z przyjaciółmi, szkołą i miejscem pracy; to przymusowa izolacja i uwięzienie; zmuszanie ofiary do oglądania obrazów i aktów przemocy; zastraszanie, grożenie wyrządzeniem krzywdy fizycznej zarówno osobie bliskiej, jak i innym ,pogróżki, szantaż, ciągłe niepokojenie; znęcanie się nad zwierzętami domowymi i niszczenie prywatnej własności, straszenie samobójstwem. (K.Browne, M.Herbert 1999, s. 29,30).
Przemoc w rodzinie rzadko jest incydentem jednorazowym, zwykle ma swoją długą historię. Badania wykazały, że związki, w których kobiety doznają przemocy fizycznej ze strony swoich partnerów, przechodzą przez trzy fazy powtarzającego się cyklu:
1) faza narastania napięcia
W fazie pierwszej narasta napięcie i agresywność sprawcy. Każdy drobiazg wywołuje irytacje, za byle co robi awanturę, zaczyna więcej pić, prowokuje kłótnie i staje się coraz bardziej niebezpieczny. Kobieta stara się opanować sytuację i oddalić zagrożenie. Często pojawiają się u niej różne dolegliwości fizyczne, bóle żołądka i głowy, bezsenność i utrata apetytu. Wpada w apatię lub ogarnia ją silny niepokój. Czasem, nie mogąc wytrzymać tego oczekiwania sama prowokuje spięcie, żeby już wreszcie "mieć to za sobą".
2) faza gwałtownej przemocy
Z mało istotnych powodów dochodzi do ataku agresji i rozładowania złości. Kobieta jest raniona fizycznie i psychicznie, znajduje się w stanie szoku. Stara się uspokoić sprawcę i ochronić siebie. Odczuwa przerażenie, złość, bezradność i wstyd, traci ochotę do życia.
3) faza "miodowego miesiąca"
W tej fazie wszystko się zmienia. Gdy partner wyładował już swą złość i zaczyna sobie zdawać sprawę z tego, co zrobił, nagle staje się inną osobą. Stara się znaleźć jakieś wytłumaczenie i usprawiedliwienie. Przeżywa poczucie winy, okazuje skruchę, przeprasza i obiecuje, że to się już nie powtórzy. Zaczyna okazywać ciepło i miłość. Staje się znowu podobny do tego mężczyzny, jakim był na początku związku, kiedy ofiara się w nim zakochała. Przynosi kwiaty, prezenty, zachowuje się jakby nie było żadnej przemocy. Kobieta zaczyna wierzyć, że partner się zmienił i że przemoc była jedynie wyjątkowym incydentem, który już nigdy się nie powtórzy.
| | | | | adz12 | 24.05.2011 21:50:37 | Grupa: Użytkownik
Posty: 17 #703200
Od: 2011-1-25
Ilość edycji wpisu: 1 | Skutki przemocy mogą mieć charakter bezpośredni lub odległy, psychiczny bądź fizyczny. Skutki przemocy i zachowań agresywnych w dalszym rozwoju, są zawsze bardzo poważne ze względu na utrwalone deformacje psychiczne i zaburzenia emocjonalne. Rozwój i normalne funkcjonowanie osobowości są nie do pogodzenia z przemocą, ponieważ bierne poddanie się cudzej kontroli wyklucza autonomię.
U ofiar przemocy domowej rozpoznaje się specyficzną kategorię zaburzeń emocjonalnych. Nazywa się ją zespołem zaburzeń stresu pourazowego i oznacza międzynarodowym skrótem PTSD (post traumatic stress disorder).
Do podstawowych objawów tego zaburzenia zalicza się bolesne powracanie śladów doświadczeń urazowych, przeżywanie specyficznego paraliżu emocjonalnego, unikanie tego co przypomina uraz, a także stany hiperpobudzenia. Mimo upływu czasu pojawiają się koszmary senne i bezsenność, wstrząsające wspomnienia i wizje na jawie, niezrozumiałe i bolesne stany emocjonalne i somatyczne. Ofiara czuje jakby jej uczucia znajdowały się w stanie zamrożenia lub związania. Towarzyszy temu gotowość do nagłego pojawiania się reakcji ucieczki lub walki, bez sytuacyjnego uzasadnienia. Obawia się, że zwariowała, nie rozumie tego co z nią się dzieje.
Gdy zaburzenia takie pojawiają się u osób, które przeżyły jednorazowe doświadczenie raniące, odpowiednia pomoc terapeutyczna może przyczynić się do złagodzenia i wycofania objawów. Niestety, ofiary przemocy domowej są wielokrotnie narażone na takie zranienia i często dzieje się to w chwilach, gdy nasilają się objawy PTSD spowodowanego poprzednimi aktami przemocy. Osłabia to poważnie siły ofiary i zaburzenia mogą osiągać większe rozmiary niż u innych osób.
U ofiar przemocy domowej doświadczających zespołu zaburzeń stresu pourazowego i poddawanych intensywnej przemocy psychicznej często rozwija się tzw. proces wiktymizacji, który zmienia poczucie tożsamości maltretowanej osoby.
W miarę upływu czasu powtarzająca się przemoc burzy utrwalony obraz życia i własnej osoby, na którym opierała się dotychczasowa egzystencja. Maltretowana osoba traci podstawowe poczucie bezpieczeństwa i uporządkowania życia, traci zaufanie do siebie i zaczyna źle o sobie myśleć. Często czuje się jak małe dziecko i pragnie wycofywać się z normalnego życia i odizolowywać od innych.
Następnie u części ofiar przemocy pojawiają się tzw. wtórne zranienia spowodowane niewłaściwymi reakcjami ich otoczenia społecznego. Członkowie rodziny lub inne osoby z powodu ignorancji, zmęczenia lub bezradności zachowują się w taki sposób, który dodatkowo uszkadza maltretowaną osobę. Przejawia się to jako niewiara w to, co ona mówi, pomniejszanie tragizmu i ważności raniących doświadczeń, obwinianie ofiary lub naznaczanie jej negatywnymi określeniami. Pod wpływem takich reakcji otoczenia, powtarzania się aktów przemocy oraz na skutek małej umiejętności radzenia sobie z urazami, krzywdzona osoba zaczyna przystosowywać się do roli ofiary i przestaje się bronić. Myśli, że bycie ofiarą przemocy jest jej nieuchronnym przeznaczeniem do końca życia. Staje się nietolerancyjna dla własnych słabości i błędów, obwinia się i odmawia sobie podstawowych praw ludzkich, przestaje oczekiwać poprawy swojej sytuacji. Traci nadzieję i poczucie godności. Czasem w ostatnim odruchu desperacji podejmuje zamach na swoje życie lub na życie sprawcy.
| | | | | adz12 | 24.05.2011 21:52:04 | Grupa: Użytkownik
Posty: 17 #703204
Od: 2011-1-25
| To, co odróżnia przemoc od agresji, to przewaga sił jednej ze stron. W przemocy jest ona zawsze po stronie sprawcy, w przypadku agresji - zrównoważona. | | | | | adz12 | 03.06.2011 19:03:32 | Grupa: Użytkownik
Posty: 17 #708433
Od: 2011-1-25
| terapie w wielkim skrócie
Terapia rodzinna- działalność oferującą specyficzne sposoby interweniowania w całą rodzinę, aby dokonać w niej pozytywnych zmian. Celem jest pomoc członkom rodziny w rozwiązaniu problemów, utrudniających zadawalające funkcjonowanie: ich - jako jednostek i rodziny - jako całości. Możemy wyróżnić:
1) psychoanalityczną terapię rodzin - pojęciem kluczowym jest tu rola. Dla utrzymania tożsamości jednostki niezbędne jest zachowanie tożsamości rodziny jako grupy. Poczucie tożsamości warunkowane jest pewną stałością zachowań członków rodziny, która uwzględnia zmiany rozwojowe i wewnętrzne; symptomy jednostki pochodzą z nieświadomych, wewnętrznych konfliktów osoby; jej celem jest ustanowienie równowagi pomiędzy zbyt sztywnymi lub zbyt płynnymi granicami wypełniania ról; nakierowana jest na budowanie pozytywnego obrazu „Ja”, redukcję lęku i rozwiązanie patologicznego konfliktu;
2) terapię rodziny bazującą na doświadczeniu - nastawiona jest na pracę z jedną osobą. Zakłada rozluźnienie sztywnych wzorów rodzinnych, które utrudniają wszystkim członkom rodziny bycie wrażliwymi osobami. Zajmuje się tym, w jaki sposób dysfunkcjonalne rodziny mogą przyczynić się do blokowania rozwoju potencjalnych możliwości jej członków i pomaganiem tym osobom w procesie rozwoju
3) terapię behawioralną - zaburzenie jest tu lokalizowane na poziomie zachowań jednostek. Człowiek traktowany jest jako istota reagująca na bodźce o charakterze społecznym, ale także będące źródłem bodźców dla drugiego człowieka; ; pacjent traktowany jest jako jednostka reagująca na bodźce, oraz wysyłająca niewerbalne informacje do innych osób. Stosowana najczęściej w terapii par; partnerzy traktowani są jako dwie osoby dostarczające sobie wzajemnie nagród i kar;
4) komunikacyjną terapię rodziny - zwraca uwagę na znaczenie komunikacji, zwłaszcza na jej formalne aspekty; inspirowana teorią systemów, zwraca szczególną uwagę na znaczenie komunikacji międzyosobowej; rodzina traktowana jest w tym podejściu jako otwarty, homeostatyczny system; aby zrozumieć wydarzenia, które mają miejsce w rodzinie, należy przeanalizować efekty komunikacji między jej członkami; głównym celem terapii jest zmiana wzorców komunikacji;
5) strukturalną terapię rodziny - charakteryzuje się akceptującą i rozumiejącą postawą terapeuty. Rodziny prezentują kolejne problemy, wchodzą w kryzysy i domagają się od psychoterapeuty szybkich rozwiązań. Terapeuta nie może dać się wciągnąć w konkretne treści tych problemów. Jego głównym zadaniem jest doprowadzenie do takiej zmiany struktury rodziny, aby była ona zdolna do samodzielnego radzenia sobie z problemami; celem terapii jest doprowadzenie do takiej zmiany wewnątrz rodziny, aby potrafiła ona samodzielnie przeciwstawiać się napotykanym problemom. System podzielony jest na rodzinne subsystemy, co służy wykonaniu określonych zadań; celem terapii jest zmiana doświadczeń i zachowań domowników.
6) strategiczną terapię rodziny - jej główną cechą jest to, że terapeuta decyduje o strategiach, zmierzających do rozwiązania problemu rodziny. Terapeuta strategiczny jest zainteresowany wyłącznie problemem, który zgłasza rodzina, a także dotychczasowymi sposobami jego rozwiązania; jest terapią krótkoterminową, skoncentrowaną na metodzie rozwiązania problemu; wykorzystuje do tego celu paradoks; problemy poszczególnych członków rodziny traktowane są jako zaburzenie całego systemu; objaw pacjenta nie jest najważniejszy – najistotniejsze jest to, jak rodzina z tym objawem egzystuje, podtrzymując go tym samym;
 | | | | | Electra | 19.04.2024 10:40:56 |
|
|
 | Strona: 1 / 1 strony: [1] |
| << Pierwsza | < Poprzednia | Następna > | Ostatnia >> |
| Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!! |
|